We zijn er intussen een beetje aan gewend ( al went het nooit, natuurlijk ),  maar met álles wat we ‘gezellig met z’n allen doen’ worden we geconfronteerd met kapjes/maskers/kleppen/deksels of andere beschermingsmiddelen waarvan je hoopt dat je er nix mee oploopt. We kijken er niet meer van op. Sommigen knappen er wel van op 😉 of zoals mijn zoontje laatst zei: ‘Pap, nu heb je een extra plaat voor je … ‘

Om toch maar even bij het onderwerp te blijven: Wij missen nèt dat stuk extra emotie of gevoel  juist omdat het ergens achter schuilgaat. Non-verbaal contact bestaat nu enkel nog uit de ‘blik in iemands ogen’. Soms hooguit aangevuld met een trekkende beweging van een wenkbrauw of haargrens. Dat maakt dat goede communicatie duidelijk minder helder wordt. Heerlijk tegenstrijdig.

Met alle gezondheidsredenen op een rijtje ben ik wel van mening dat ieder menslievende, open en completere gezicht een genot blijft om naar te kijken! Onverhuld en uniek. Een glimlach blijft tenslotte de mooiste facelift die er bestaat! Dus blijf ik erbij dat áls die bescherming’ er eindelijk af mag en de ware aard eindelijk wordt onthuld, er ook werkelijk iets prachtigs achter vandaan komt! Vullen wij dat graag kleurrijk aan. Blijft er ook altijd wat te lachen!

Uitpakken om te koesteren. Het is er wel een beetje de tijd voor….